Master of Meningitis

Vorige week heb ik, volgens de arts, mijn “Masterdegree in Paediatrics” gehaald door een lumbaalpunctie aan te vragen voor een kindje van ruim 1 jaar dat een dag eerder opgenomen was met een longontsteking (“rule/out malaria”). Hij hoestte en had 2 keer gebraakt. Toen ik hem onderzocht waren er inderdaad wat crepitaties te horen over de longen, maar heel erg benauwd was hij niet. Hij was niet enorm ziek, er was wel hoge koorts. De nek was niet stijf, maar het jongetje begon wel te huilen toen ik zijn hoofd naar voren bracht of zijn benen boog. Helaas is dat bij mij wel vaker zo: kleine kinderen hebben het niet zo op die rare witte wezens. Toen ik hem verder onderzocht was de fontanel niet gespannen, maar bij indrukken leek er toch wat meer druk dan normaal.
Al met al kon het passen bij een longontsteking (eventueel met meningeale prikkeling) of malaria (het bloedonderzoek was negatief, maar dat zegt hier helaas niet alles). Maar hier kwam mijn ontwikkelende zesde zintuig om de hoek: ik kreeg last van het beruchte “niet-pluis gevoel”. Dit is een vaag onderbuikgevoel dat een patient ernstig ziek is, niet te verwarren met het kriebelende gevoel van een pluisje in je navel (ik had net gedoucht, dus dat kon het niet zijn).
Ik startte voor de zekerheid hoge doses antibiotica en stuurde, enigzins beschaamd, het kind naar het Minor Theatre voor een lumbaalpunctie. Het afgetapte hersenvocht bleek troebel te zijn en uit het gram-preparaat kwamen pneumokokken (verwekkers van keelontsteking, longontsteking en dus ook hersenvliesontsteking).
Ongeveer de helft van de kinderen met zo’n infectie overleefd het niet en 40% van de kinderen die het overleven hebben restverschijnselen. Voorlopig gaat het met deze patiënt goed.

Zo goed zelfs dat een Clinical Officer vorig weekend besloot om minder zware medicijnen voor te schrijven. Oraal i.p.v. via een infuus, terwijl het kindje nog steeds veel braakt. Toen ik maandagavond kwam kijken hoe het ging heb ik snel de goede medicatie gegeven (voor het gemak intra musculair). Wel vermoeiend als zonder nadenken je beleid wordt veranderd (zowel de arts als ik hadden uitdrukkelijk opgeschreven dat de medicatie langer via het infuus moest worden gegeven). Nu ben ik ook niet te bescheiden om het beleid van anderen te veranderen, maar ik schrijf tenminste altijd uitgebreid op waarom ik dat doe.