donderdag 12 januari 2006

DOA

Vorige week donderdag wilde ik even een paar patiënten bekijken en toen ik door het ziekenhuis liep zag ik wat mensen in het Minor Theatre en dus besloot ik even te gaan kijken wat er aan de hand was. Een oude man werd net op een onderzoeksbank gelegd. De Clinical Officer was er nog niet dus ik vroeg de aanwezige verpleegkundige wat er gebeurd was en ging ondertussen de patiënt onderzoeken. Ik dacht dat de patiënt een soort slikachtige beweging maakte, maar hij gaf verder geen teken van leven. Ik kon geen pols voelen en toen ik met mijn stethoscoop luisterde was er geen ademhaling of hartactie. Ik wilde beginnen met reanimeren, maar omdat de patiënt er nu toch wel erg dood uitzag controleerde ik eerst of er nog iets te redden viel. Ik twijfelde een beetje of de beweging die ik gezien had wel echt een teken van leven was. Er was geen reactie op pijnprikkels en de pupillen waren wijd en lichtstijf. Ik bedacht dat de patiënt waarschijnlijk al langer overleden was en aangezien er sowieso te veel hersenschade was besloot ik niet te reanimeren. Daarna moest ik de verpleegkundige en familie vertellen dat de patiënt overleden was en dat kostte me veel moeite, en dit keer niet eens door de taalbarrière. Ik had het gevoel dat de patiënt pas dood was als ik het had gezegd en dat wilde ik niet op mijn geweten hebben! Maar er was niemand anders dus ik heb de patiënt toch maar definitief dood verklaard.
De Clinical Officer kwam pas 15 minuten later en al die tijd wachtte ik met de zoon van de man en toen ik zijn verdriet zag begon ik erg te twijfelen of ik niet toch had moeten reanimeren.
Toen de Clinical Officer er was konden we een uitgebreidere anamnese afnemen. De man was ’s ochtends nog gezond en kreeg ’s middags heel hevige diarree en moest braken. De familie had eerst zelf wat medicijnen gegeven, maar uiteindelijk kreeg de man spierspasmen en begon te krijsen en toen hebben ze een auto gehuurd en hem naar het ziekenhuis gebracht.
We concludeerden dat hij waarschijnlijk cholera (ik heb 10 minuten mijn handen gewassen) of voedselvergiftiging had gehad.

2 Comments:

At vrijdag, 13 januari, 2006, Anonymous Anoniem vindt:

Pfoeh... dat is heavy zeg... Eens moet de eerste keer zijn dat je zelf iemand diagnostiseerd als dood, maar poeh... het lijkt me absoluut niet gemakkelijk. Het verdriet dat je zag zal het niet gemakkelijker hebben gemaakt, maar ik denk dat je om rationele, goede, redenen hebt besloten niet te reanimeren.

Blijf intussen je handen wassen! ;)

 
At zaterdag, 14 januari, 2006, Blogger Marten Mantel vindt:

Je kan het zellef met Cando!

Of is het Kendo? Ken je handzepen, Marten. :(

 

Een reactie posten

<< Home