Si mtoto! Ni mzee!

Vorige week maandag kwam er een oudere man met een enkelfractuur (zowel scheenbeen als kuitbeen) naar het Minor Theatre voor repositie en het aanbrengen van gips. We gaven 10 mg Valium als pijnstilling en om de spieren wat losser te maken, zodat de repositie makkelijker zou gaan. De man lag rustig en we wachtten even tot de Valium in zou werken. De verpleegkundige ging even weg om wat voorraden aan te vullen. Ondertussen maakten we (de 2 aanwezige artsen en ik) grapjes en toen de patiënt rochelend begon te hoesten zei 1 van de dokters dat je met zulke oude patiënten altijd even de gezondheid moet checken voor je een zware verdoving geeft en dat het maar goed was dat we de patient met zo’n naar hoestje geen pethidine (een morfine-achtig medicijn) of algehele narcose hadden gegeven. Terwijl we nog nagrinnikten zagen we alledrie dat de patiënt niet meer ademde. Aarzelend begon een van de artsen de patiënt na te kijken en ik haastte me naar de Labour Ward voor een beademingsballon. Ik kreeg er 1, maar met een mondstuk voor een baby, dus toen moest ik in mijn beste Swahili uitleggen dat het om een Mzee (oude man) ging en niet om een Mtoto (kind)! Daarna liep ik weer snel terug over de binnenplaats naar het Minor Theatre. De patiënt bleek nog een polsslag te hebben, maar ademde nog steeds niet, dus we begonnen met beademen. De artsen vroegen om adrenaline, maar ik wist natuurlijk niet waar ik dat vandaan moest halen. Een van de artsen dacht dat er in het Major Theatre wel wat moest liggen; dus ik snel daarheen. Gelukkig was er een verpleegkundige die me snel adrenaline gaf en meeliep. Toen we weer bij de patiënt aankwamen bleek deze weer zelfstandig te ademen. Even later konden we zoals gepland het been zetten.
Erg bizar dat de patient zomaar stopte te ademen waar we bij stonden, terwijl we het er net over hadden. Hoewel ademhalingsdepressies ook bij Valium voor kunnen komen is het zeldzaam, zeker in deze lage dosis.